Terapia metodą Vojty
Metoda neurofizjologiczna, globalne kompleksy ruchowe, rehabilitacja dzieci. Została opracowana przez czeskiego neurologa dziecięcego – Vacława Vojtę. Rozwój ruchowy człowieka następuje według zaprogramowanego genetycznie schematu. Jeżeli w ośrodkowym układzie nerwowym pojawi się przeszkoda, dziecko nie może czerpać informacji z programu rozwoju ruchowego i rozwoju mechanizmów kontroli postawy, które są tam zakodowane. Rozwój dziecka następuje wraz ze zwiększającym się zainteresowaniem światem i rozwojem bodźców wzrokowych. Chęć poznania otoczenia u dzieci z nieprawidłowym napięciem mięśniowym i przetrwałe odruchy prymitywne powodują, że zaczyna posługiwać się ono zastępczymi wzorcami ruchowymi tzw. patologicznymi. W takim wypadku potrzebne jest wsparcie terapeutyczne. Terapeuta ocenia motorykę dziecka, a następnie ustala program leczenia we współpracy z lekarzem. Dziecko zostaje ustawione w pozycji aktywującej (na plecach, boku lub brzuchu) a następnie uciska określone miejsca tzw. Strefy wyzwalania, powodując powstanie u dziecka globalnych kompleksów ruchowych ( odruchowego obrotu i odruchowego pełzania). Podczas drażnienia stref wyzwalania aktywowany zostaje ośrodkowy układ nerwowy i zbudowane zostają nowe połączenia nerwowe (torowanie). Kluczem do powodzenia rehabilitacji metodą Vojty są RODZICE, którzy zostają poinstruowani przez terapeutę i w sposób systematyczny prowadzą terapię w domu. Ważne jest aby rehabilitacja została podjęta jak najwcześniej. Wiąże się to z największą plastycznością ośrodkowego układu nerwowego w pierwszym roku życia.
Metoda Vojty – wskazania:
- zaburzenie ośrodkowej koordynacji nerwowej (ZOKN)
- asymetria w ułożeniu ciała,
- opóźnienie rozwoju psychoruchowego,
- mózgowe porażenie dziecięce,
- przepuklina oponowo-rdzeniowa,
- okołoporodowe uszkodzenie splotu ramiennego oraz inne uszkodzenia nerwów obwodowych,
- kręcz szyi pochodzenia mięśniowego,
- dysplazja stawu biodrowego,
- miopatie,
- artrogrypoza.
Metodę można stosować także u starszych dzieci i dorosłych najczęściej w:
- wadach postawy (skolioza, hiperlordoza, hiperkifoza),
- nabytym uszkodzeniu mózgu, rdzenia kręgowego,
- stwardnieniu rozsianym,
- zespołach bólowych kręgosłupa,
- innych zaburzeniach czynnościowych w narządzie ruchu.
Kinesio Taping
To jedna z form terapii stosowanej w rehabilitacji, w której wykorzystuje się oddziaływanie na organizm specjalnie skonstruowanego plastra, w celu wykorzystania jego możliwości kompensacyjnych.
Historia tapingu:
Podstawy Tapingu wywodzą się z Japonii i Korei, gdzie w latach 70-tych powstała koncepcja całej metody. Od tamtego czasu metoda znacznie się rozwinęła. Punktem wyjścia był fakt, iż ruch i aktywność mięśniowa są konieczne dla przywracania i utrzymania zdrowia. Mięśnie nie tylko służą do przemieszczania się, ale mają także wpływ na krążenie krwi i limfy oraz temperaturę ciała.
Działanie kinesiology tapingu:
- zmniejsza ból i nienaturalne odczucia skóry i mięśni
- usuwa zastoje i obrzęki limfatyczne
- wspomaga pracę mięśni
- koryguje ustawienie powięzi
- koryguje niewłaściwą pozycję stawu
- redukuje zmęczenie mięśni
- wspomaga pracę mięśni osłabionych a relaksuje mięśnie nadmiernie napięte
- normalizuje zakres ruchu
- poprawia proriocepcję.
Główną zaletą kinesiology tapingu jest działanie 24h na dobę.
Właściwości plastra:
- elastyczność do 130%
- rozciągliwość tylko na długość
- ciężar i grubość zbliżona do parametrów skóry
- antyalergiczne
- nie zawierają leków i latexu
- wodoodporne
- mogą być noszone do kilkunastu dni.
Fizykoterapia
Mogą Państwo skorzystać z następujących zabiegów fizykoterapii:
- elektroterapii
- laseroterapii
- terapii ultradźwiękami
- terapii skojarzonej (dwa zabiegi jednocześnie)
Terapia neurologopedyczna
W ramach kompleksowego i interdyscyplinarnego podejścia do swoich pacjentów Centrum Medyczne Medaktiv oferuje również terapię neurologopedyczną, obejmującą m.in. diagnozę i terapię zaburzeń mowy dzieci, młodzieży i dorosłych.
Terapia neurologopedyczna przeznaczona jest dla osób, które wskutek różnych czynników (wypadków, urazów, chorób, czynników rozwojowych i okołoporodowych) utraciły lub mają trudność z opanowaniem prawidłowej zdolności mowy. Zakres i intensywność terapii neurologopedycznej oraz dobór materiału terapeutycznego ustalane są zawsze indywidualnie po badaniu neurologopedycznym, analizie historii choroby, uwzględnieniu możliwości chorego oraz jego stanu ogólnego i wydolności organizmu.
W przypadku terapii neurologopedycznej kluczowy jest czas od momentu powstania zaburzenia do rozpoczęcia działań terapeutycznych. Jak najszybsze wykrycie uszkodzenia i podjęcie terapii daje większą szansę na szybką poprawę kondycji mowy.
Zakres terapii neurologopedycznej:
- Terapia osób dorosłych z afazją (zaburzenia mowy polegające na częściowej lub całkowitej utracie umiejętności budowania i rozumienia tekstów słownych na skutek uszkodzenia ośrodków mowy dominującej półkuli mózgu, po przebytym udarze krwotocznym lub niedokrwiennym).
- Terapia mowy dzieci z afazją (niedokształceniem mowy o typie afazji) po uszkodzeniach mózgu.
- Terapia w dysfazji (zaburzenia rozwoju mowy u dzieci wynikające z patologii mózgu tzw. dysfazja rozwojowa, gdy przyczyna zaburzeń rozwoju zaistniała przed początkiem rozwoju mowy lub tzw. dysfazja nabyta – na skutek uszkodzenia prawidłowo rozwijającego się mózgu, tj. w trakcie procesu rozwojowego).
- Terapia w anartrii i dysartrii (zaburzenia mowy charakteryzujące się zaburzeniami artykulacji dźwięków na skutek uszkodzenia ośrodków i dróg unerwiających narządy mowne tj. artykulacyjne, fonacyjne, oddechowe).
- Terapia mowy dzieci autystycznych oraz z zespołem Aspergera
- Terapia dzieci z mutyzmem.
- Terapia mowy u dzieci po operacjach rozszczepu wargi i podniebienia (wymowa nosowa).
- Terapia osób potrzebujących komunikacji wspierającej lub alternatywnej AAC
- Terapia mowy bezdźwięcznej
Terapia afazji
Co to jest afazja?
Każdy człowiek używa języka. Mówienie czy też rozumienie mowy, znalezienie właściwego słowa, czytanie, pisanie oraz gestykulowanie są jego częścią. Jeżeli, jako rezultat urazu mózgu, jeden lub więcej z komponentów języka przestanie funkcjonować prawidłowo, jest to zwane afazją. Afazja – A (=nie) fazja (=mówienie) znaczy właśnie, że ktoś nie jest zdolny do powiedzenia tego co chce. Osoba ta nie jest już więcej w stanie prawidłowo używać języka.
Rodzaj afazji oraz to jak jest ona poważna zależą, między innymi, od lokalizacji urazu mózgu oraz od tego jak poważny jest ten uraz, od wcześniejszych umiejętności językowych a nawet od charakteru danej osoby. Niektóre osoby z afazją mogą rozumieć język doskonale lecz mają problemy ze znalezieniem właściwych słów i konstruowaniem zdań. Z drugiej strony, inni mówią dużo lecz jest to mowa trudna albo i nawet niemożliwa do zrozumienia. Te osoby mają też zazwyczaj problem z rozumieniem języka. Umiejętności językowe osoby z afazją leżą zazwyczaj gdzieś pomiędzy tymi dwoma ekstremami. Należy też pamiętać, że ktoś kto cierpi na afazję ma zazwyczaj takie same zdolności intelektualne jak przed wypadkiem! Warto też wspomnieć, że często w trakcie rozwoju afazji może nastąpić nagła poprawa. Całkowity powrót do zdrowia występuje bardzo rzadko. Jednak ćwiczenia, wysiłek oraz silna wola i chęć poprawy mogą sprawić, że pewny postęp zostanie osiągnięty.
Afazja i jej rozwój
Afazja to choroba, której przyczyną jest uraz mózgu. W większości przypadków jest on spowodowany nagłym zaburzeniem krążenia krwi w mózgu. Jest to tzw. udar mózgu, wylew lub zawał mózgu, dawniej zwany także apopleksją. Inną przyczyną afazji może być uraz mózgu spowodowany wypadkiem (np. samochodowym) lub guzem mózgu. Mózg potrzebuje tlenu i glukozy by odpowiednio funkcjonować. Jeżeli jako rezultat udaru lub z innej przyczyny krążenie krwi w pewnej części mózgu zostanie przerwane, komórki mózgowe wokół tego miejsca są niedożywione i zamierają. Mózg człowieka składa się z wielu rejonów, z których każdy ma swoje specyficzne funkcje. Dla większości ludzi rejony mózgu powiązane z użytkowaniem języka (mowa, czytanie itp.) są
umieszczone w lewej półkuli mózgowej. W wypadku urazu w obrębie tych rejonów mamy do czynienia z afazją.
Leczenie afazji
Wiele osób, które cierpią na afazję, zaraz po tym kiedy nastąpił uraz mózgu, musi być przez pewien czas hospitalizowanych. Jednak należy pamiętać, iż po wyjściu ze szpitala, osoby te wymagają dalszej terapii.
Terapia neurologopedyczna u osób z afazją obejmuje:
- stymulacje nadawania mowy (ekspresji słownej)
- w zakresie mowy zautomatyzowanej proces powtarzania, proces nazywania, stymulację mowy dialogowej i opowieściowej,
- stymulacje odbioru mowy (rozumienie mowy) w zakresie zdań prostych, złożonych gramatycznie struktur składniowych, pojęć abstrakcyjnych,
- stymulacje procesów poznawczych w zakresie percepcji wzrokowej, słuchowej, czuciowej, pamięci, myślenia, uwagi, koncentracji, orientacji przestrzennej,
- reedukacje czytania i pisania.